Raíces para crecer e ás para voar


Sete craves para ser mellor pai ou nai sen morrer no intento.




Pilar Jericó


Cando se ten un fillo, moitas veces bótase de menos un manual de instrucións para saber que facer. Ademais, como os nenos van crecendo, o que che servía nun momento pode quedar caducado e obrigarche a reinventarte. Case todos o facemos o mellor que podemos e non existe ningún pai ou nai perfecto (para iso somos humanos, que non personaxes de contos de fadas!). Pero, devandito todo o anterior, cun reto destas dimensións, que está nas nosas mans para mellorar na nosa paternidade de agora e a dun futuro? O mellor camiño é traballar na nosa actitude, segundo Elisabeth Fodor e Montserrat Morán, que se atopan entre as principais pioneiras en educación infantil de España. Aínda que o contexto se manteña igual, se nós cambiamos, a relación cos nosos fillos tamén se transforma. Baseándonos na experiencia de Fodor e Morán, vexamos que podemos adestrar como pais para axudar aos nosos fillos no seu desenvolvemento e gozar desta parte da nosa vida.

Primeiro, necesitamos coñecernos mellor. Como imos ensinarlles intelixencia emocional se non sabemos falar do que nos ocorre, se caemos no reproche, no silencio ou en sentimentos que nos superan? O primeiro paso para xestionar algo é coñecelo. Por iso, dediquemos tempo para a autorreflexión. Fagámonos preguntas sobre que nos está a ocorrer realmente, teñamos persoas de confianza para conversar sobre iso e atopar novos puntos de vista.

Segundo, deamos renda solta á tenrura. É a primeira linguaxe co que nos comunicamos cos nosos fillos e o que se ha de manter ao longo dos anos. A tenrura significa desexar que a outra acode estea ben e coidala desde a nosa vulnerabilidade e proximidade, sen corazas. E para iso unha vez máis, necesitamos aprender a tratarnos ben a nós mesmos. Se caemos na culpabilidade constante ou na autoexigencia, a tenrura desaparece por encantamento… Por iso, cando nos asalte un pensamento daniño, relativicémolo e busquemos a maneira de darnos agarimo tamén a nós mesmos.

Terceiro, deixemos os xuízos de lado. Os nosos fillos serán o que queiran ser, non o que nós nos empeñemos en que sexan. Se estamos continuamente comparándoos co que nos gustaría que fosen, estamos a facerlles un fraco favor. Aceptarlles sen expectativas é darlles a liberdade para ser eles mesmos. Por tanto, aparca o que “podería ser” e valora o que é.

Cuarto, recuperemos o valor da lentitude. Posiblemente sexa un dos grandes desafíos. Os móbiles e a velocidade son unha tentadora distracción para todos. Pero é difícil educar a golpe de WhatsApp. As emocións requiren o seu tempo para ser dixeridas e construír unha relación sa esixe paciencia. Busquemos recursos para adestrar a paciencia e evitar que salten os nosos botóns quentes.

Quinto, escoitemos activamente. Cando os nosos fillos son pequenos, moitas veces cústanos escoitarlles con interese. Os seus temas non sempre atrapan a nosa atención, pero se non o practicamos, será máis difícil que de maiores nos conten os seus problemas. Necesitamos, por tanto, preguntarlles polas súas cousas con sinceridade e darlles un tempo de calidade de conversación aos nosos fillos.

Sexto, xoguemos e pensemos en positivo. Necesitamos retomar o xogo, gozar, sacar esa parte infantil que todos levamos dentro. E, por suposto, construír unha forma de pensar amable. A todos asáltannos algúns momentos de victimismo ou pesimismo. E un intre pode estar ben. Pero se caemos constantemente niso, estamos a entregarlles un lastre, que lles baleirará de forza e de vitalidade. Comecemos a mirar o vaso medio cheo e a rirnos un pouco máis de nós mesmos e do que nos rodea.

E sétimo, orientémonos á aprendizaxe. Como din Fodor e Morán, “a vida non é só esperar a que pase a tormenta, senón aprender a bailar baixo a choiva”. E isto conseguímolo cando atopamos a aprendizaxe naquilo que non nos gusta e conseguimos reinventarnos a pesar da dificultade. Deste xeito, estar a dar pistas para adestrar a resiliencia. Por tanto, pregúntache: que me está ensinando este acontecemento agora?


En definitiva, os mellores agasallos que podemos dar aos nosos fillos resúmense en dous: raíces para crecer e ás para voar, e isto só o logramos cando cultivamos unha actitude próxima, sen xuízos e orientada á aprendizaxe e con tenrura. Aínda que fagamos todo o anterior, seguramente nos equivocaremos mil e unhas veces, porque seguiremos sendo humanos; pero se consideramos aos nosos fillos mestres de nós mesmos ou espellos nos que nos vemos reflectidos, poderemos aproveitar esta relación como adestramento para completarnos mellor como persoas.
Seguinte
« Prev Post
Anterior
Next Post »